Lütfen kal
... gitmelere alışıktır yüreğim. ustadır hatta. geride takılı kalmamak için beklemeyi, bu kadar olduya eyvallahı, vedaları sindirmeyi, zamanın saracaklarını bırakmayı.. bilir. tetiktedir. hazırlıklı yaşayagelir. bir gün gelecektir yine gitmeler... işte ondandır.. sandalyenin hep ucuna oturur, yaslanamaz arkasına.. tam kurulmaz hiçbir yere, hiçbir kalbe. ondandır.. biraz yarım bırakır, biraz eksikli.. yine çok acımasın, izi derin olmasın diye.. kimbilir!? belki kalmayı bilmez, belki hayat böyledir, hep gidilir sanır. ilk defa ait hissettim, ilk defa böyle bağ kurdum belki. ilk defa arkada bırakıp değil, kalbime katıp gittim sanki. bi başkaymış bu da.. hüzün, puslu bir iz bırakır gözlerde.. bilirim.. ama bu duygu ne, ne doğru tanımlar bu hali, bu vedayı.. bilmiyorum.. orası, o insanlar.. bu deneyim kökten değiştirdi beni. ve dünyamı. çünkü beklentisizdim.. çabasızdım.. ben bendim.. işte öyle gelip geçecektim yine bi yerlerden, birilerinden. gün be gün, yer açtılar bana...