Lütfen kal
... gitmelere alışıktır yüreğim. ustadır hatta. geride takılı kalmamak için beklemeyi, bu kadar olduya eyvallahı, vedaları sindirmeyi, zamanın saracaklarını bırakmayı.. bilir. tetiktedir. hazırlıklı yaşayagelir. bir gün gelecektir yine gitmeler... işte ondandır.. sandalyenin hep ucuna oturur, yaslanamaz arkasına.. tam kurulmaz hiçbir yere, hiçbir kalbe. ondandır.. biraz yarım bırakır, biraz eksikli.. yine çok acımasın, izi derin olmasın diye.. kimbilir!? belki kalmayı bilmez, belki hayat böyledir, hep gidilir sanır.
ilk defa ait hissettim, ilk defa böyle bağ kurdum belki. ilk defa arkada bırakıp değil, kalbime katıp gittim sanki. bi başkaymış bu da.. hüzün, puslu bir iz bırakır gözlerde.. bilirim.. ama bu duygu ne, ne doğru tanımlar bu hali, bu vedayı.. bilmiyorum..
orası, o insanlar.. bu deneyim kökten değiştirdi beni. ve dünyamı. çünkü beklentisizdim.. çabasızdım.. ben bendim.. işte öyle gelip geçecektim yine bi yerlerden, birilerinden. gün be gün, yer açtılar bana, içlerinden bellediler; sahiplendiler hatta. pek de sevmişler meğer.. bu kadarını tahmin etmemiştim.
orada biriktirdiklerimle, içimde yeşerip büyüyen her yeni filiz ile, her ezber bozan anda "hep gitmelerde" parçama döndüm.. dedim ki;
"Bu iyi, bu çok güzel! Lütfen BİRAZ DAHA kal!"
geçen gün dışarıda soğuğa inat, öyle bi ağaçlara bi kuşlara bakarken, bir "an" oldu.. hızla, ta en başından, oradaki tüm hikayem akıverdi içimden. sonra o son veda gözümün önüne geldi.. "... ah komşum, hiç oturup şööle sohbet edemedik senle.. gitmeyeydin keşke" demiş, gözleri dolmuştu... benim de... hep yarına saklamış, nasılsa burada varsaymış, ayıp olurlara takılmıştık. öyle yol kenarında, hayatın kıyısında bir yerde, sessiz konuşmaları sesli sohbete karıştırmış, azcık zamana sığdırabildiğimiz ne varsa ayaküstü paylaşmıştık. Ah Hayat!
yuvam kalbimde; hatırlayarak. kabilemle buluşmaya varır bu yol; umarak... "biraz kalabilmeyi" öğrenmiş parçama döndüm.. dedim ki;
"Lütfen ARTIK kal! Lütfen benimle kal!"
... tüm kalbimle
... daima sevgiyle
Şebnem Özenç