FIRTINA
-karmik bir hikaye, zamanda yolculuk- Fırtına şimdi bitmiş, sağanak şimdi durmuş. Hala yağmur mu çiseliyor yoksa arda kalan nem mi anlaşılmıyor. Bu gece dolunay var ama ay bulutların ardına saklı ve soluk bir aydınlık yansıtabiliyor sadece. Ormanda, ana patikadan biraz içeride, az kullanılan, şimdiye kadar az kişinin tercih ettiği bir yolda bir kadın. Hırpalanmış genç bir kadın, alacakaranlıkta, gölge gibi süzülüyor. Çok da kendinde değil gibi, ağır ağır yürüyor. Başı eğik omzundan arkaya bakıyor. Artık kaçmasına gerek yok, yeterince uzak. Belki can havliyle kaçışın verdiği yorgunluktan, belki yaralarının acısından, belki yaşadığı olayların derin üzüntüsünden; hafif uyuşuk bakan gözleri sabitleniyor ve duruyor. Dinliyor. Gecenin sesini, ormanın sesini, geçmişinin ve geleceğinin sesini. Kalbi de susmuş ama uzun süre var gücüyle çalışmış, yeni kapanmış bir makine gibi gırıldıyor hala. Artık bitmiş! ama bırakmak, vazgeçmek, uzaklara gitmek zorun...