Hiiç işte!
bi yastayım sanki. bilmediğim. içim buruk. titriyor yüreğim, sızlıyor için için. bazı doluyor gözlerim, bazı akıveriyor yerli yersiz. kafam dumanlı. eski yazılarım, sözlerim uçuşuyor, yarım yarım kelimeler belirip kayboluyor üstümde.
belki de; bir devri bitiriyorum yine. şimdiye kadar iyi mi yaptım bilmeden. neye, nereye yürüyorum bilmeden.
belki de; şükürlerime tutunacak, küfürlerime sarılacak halim kalmadıysa eğer, ondandır bu hal.
belki de; bitti, belki ben bittim. kimbilir! yaraları onarmaktan ve yetinmelerden bittim. içsel kavuşmalardan, kendi kendime yetmelerden bittim. olana yüreği kalkan edip, olmayanı beklemekten bittim. -geldiğin yola, yaptıklarına, olduğuna bak- aferinlerinden, onur madalyalarından bittim. tekrar tekrar yola devamlardan, asla vazgeçmemelerden bittim. anlatamadıklarımdan bittim. bitmeyenlerden bittim. bitenlerden bittim.
bilmiyorum işte; belki bişeyler bitti, belki de ben bittim. öyle bir haldeyim?!
yine, “olur öyle arada!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
o hep gitmelerde parçaya “lütfen kal!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
o sızlayan kalp’e “susma, dinliyorum!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
o yolunu bildiğim can’a “bu da geçecek!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
o derin yorgunluğa “güzel günler oldu, daha güzeli geliyor!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
o sönmeyen kıvılcıma, ruh’a “hala buradayım, bekliyorum!” demeyeceğim... diyemeyeceğim.
hiçbişey yapmadan öylece duracağım ve boş boş bakacağım uzaklara...
ne geçmişe söveceğim ne geleceğe umut ekeceğim.
ne çözüp çıkmaya çalışacağım bu halden ne hissedip sindireceğim.
ne şikayet edeceğim halimden ne geçmesini bekleyeceğim.
ne yüreğime sarılacağım ne -güçlüsün hadi- diye sırtımı sıvazlayacağım.
ne gidene hoşçakal ne gelene merhaba diyeceğim.
şimdi ne ağlayacağım ne gülümseyeceğim.
hiiiç işte! öylece duracağım ve boş boş bakacağım uzaklara...
ve hepsini küçük harf yazacağım, ne virgül ne nokta koyacağım sonuna
… tüm kalbimle
… daima sevgiyle
Şebnem Özenç