Demirci Şaman

 

(…)

Şefkatle gülümsedi ve başımı okşadı. 

“Tekrar Hoşgeldin, Yaşamın çocuğu; 

Tekrar Hoşgeldin, Kabilenin çocuğu.

… Artık örtünü kaldırabilirsin.

… şimdi uzat ellerini” dedi

Önce sağ avucuma koydu emaneti… pırıl pırıldı!

“O senin hediyen, sen onun hakedişisin; Bunu unutma!” dedi.

… durdu; bekledi

… sonra sol avucuma koydu diğer emaneti… yumuşacıkdı!

“Sen onun hediyesisin, o senin hakedişin” dedi

… durduk yine, sessiz bi süre öyle

“Tamam” dedim. “Nedir ihtiyacı, isteği, hayali. Napabilirim?” diye sordum

“Kendin ol!” dedi güldü. “Ona da aynısını söyledik”

“Bu yemiş ağacı gölgesi seninledir lazım olursa, bu güneş hazır yüreğini ısıtmaya…”

Cebime öksürdü, arkamdan üfledi… Bi yol verdi ki; papatyalarla bezenmişti. 

Yürürken kulağıma sesi geldi “…esas şimdi başlıyor, daha yapacak çok işimiz var …yola devam venusün kızı!” dedi. 

… tüm kalbimle

… daima sevgiyle

Şebnem Özenç