Kalbin elinde

 

… “uslu çocuğum ben” dedi bir ağaç altı sohbetimizde;

“sen duyguları yoğun ve derin yaşıyorsun.. zor olmuyor mu?” diye sordu yıldızların altında, elimiz dilimizde.

Dedim; “ Dostum! duydum seni, anlıyorum çok iyi” O da eski ben, hatta belki biraz hâlâ ben gibi; çok da içtendi tüm sözleri.

Dinleyenlerin gözüne, gönlüne göre basıyor bağlamasının tellerine, sesi ikinci nakaratta açılıyor usta olmasına rağmen. Bu lafımı okuyunca başını hafif eğecektir, eminim. Aslında öyle bir insan, bilirim.

“Ya karanlıklarım!?” dedi… bekledik!.. ay doğmadı çünkü o gece!

Dedim “ İnsanız! Bilirsek zafiyet ve zayıflıklarımızı; hani yer açsak olduğumuza, olduğu gibi; ister ona göre şekil alırız, ister değiştiririz; gücümüz olur bildiğimiz ve kabul ettiğimiz”

Kısa bir sessizlik oldu, gecenin ve kıyıya vuran zarif dalgaların sesini dinledik bir süre;

Sonra bir türkü çaldı; çevredeki herkes katıldı bize!

Öyle anlatayım gerisini ben size.

Elbet öncesi ve sonrası var; şimdilik bu hikayeyi burada bitireyim böylece…… kalbiniz elinizde!

… tüm kalbimle

… daima sevgiyle

Şebnem Özenç