Akyaka

 

Dik bir yokuş çıkıyorum yere bakarak. Güçlü bi his sardı önce etrafımı sonra yüreğime sızdı.

Başımı kaldırdım anladım!

Yok ağlamıyorum: neden bilmem gözlerim doluyor, engel olamıyorum, içimin yağları akıveriyor belki.

Yok üzgün değilim; biraz buruk, biraz yorgun, ama bu en çok minnetten sanki.

Bu kavuşma bildiğimden eski. Hatırladım! Ben hep Gaia’nın çocuğuydum. Ben de yaşamın çocuğuydum.

Yüzüm sana dönük yürüsem, şükürlerimi biriktirsem; küfürlerimde verir misin bi omuz yine.

Sarılır mısın kalbime, öper misin gözlerimden. Evim bellesem seni, yuva olur musun ruhuma, varlığıma hep.

Büyüdüm, çok yol katettim ama… ihtiyacım olduğunda yolda, yüreğim sızladığında bazı bazı… sana anne diyebilir miyim?

… tüm kalbimle

… daima sevgiyle

Şebnem Özenç